Niets beter dan een goed optreden om de maand af te sluiten en dat hadden de organisatoren van Blues Night in Zingem goed begrepen. Inderdaad ze hadden er namelijk voor gezorgd dat wij een exclusief Belgisch optreden kregen van Kenny Neal en zijn band.
Een goede reden dus om de wagen in te springen en ons Zingemwaarts te begeven.

We waren goed op tijd (zoals gewoonlijk) en zagen stilaan de zaal goed vollopen. We kwamen bekenden tegen uit alle windstreken, wat betekende dat deze programmatie een schot in de roos was.
Iets voor negenen zagen we Kenny en de rest van de familie de zaak komen inwandelen en kort nadien gingen de lichten al uit en werd de eerste snaar aangeslagen.

Kenny voorstellen is eigenlijk overbodig, maar mochten er onder jullie bij zijn die hem nog niet kenden (shame on you!!) hier toch een kleine bio. Hij werd geboren in News Orleans en bracht zijn leven door in Baton Rouge. De muziek werd hem met de paplepel ingegoten en zo ook zijn broers en zussen (zowaar 9 in totaal). Vader Raful was dus een bezige bij. Behalve het feit dat hij de zoon was van een getalenteerd muzikant, kon hij ook rekenen op de steun van de vrienden des huizes, als zijn: Lazy Lester, Buddy Guy en harpvirtuoos Slim Harpo. Dit resulteerde in het feit dat hij de band van Buddy mocht vervoegen tot hij zijn eigen ding begon te doen. Als het ware een family business met zijn andere , even muzikale broers en neven.

Ondertussen komt hij net een zware periode van drie jaar te boven, een periode van ziekte en miserie , dat resulteerde in het uitbrengen van een schitterende cd ‘Let Live Flow’.

De miserie was duidelijk achter de rug want Kenny ging er van in het begin stevig tegen aan. Ik had echter zo de indruk dat het toch niet goed draaide, tot  midden in de eerste set, hij neef Tyree Neal (synthesisers) een “airken” op zijn afgesleten Fender liet spelen. Als linkshandige draaide Tyree de gitaar ondersteboven en blies direct iedereen van de sokken met een geweldig ‘Whiskey and Beer’ uit zijn eerste cd ‘Too Young To Sing The Blues’. Iedereen stond paf van de kracht die uit dat jong ventjes straalde. Pfff, grote klasse en ik zou die man en zijn eigen band wel eens aan het werk willen zien.
Eigenlijk was dit blijkbaar de vonk die Kenny nodig had om een klasse hoger te gaan spelen en schotelde hij ons pareltjes voor al ‘Honest I Do’, of ‘It Hurts Me Too’. Afwisselend op gitaar en mondharmonica, liet hij het overenthousiaste publiek zien wat voor muzikaal talent hij in zijn mars heeft.

Ik moet zeggen dat de familie Neal fungeert als perfecte begeleider, met een schitterende Darnell op five string bass, broer Frederick op Keys en een imposante Bryan Morris op drums.
Kenny Neal speelt niet echt de pure blues maar iets dat we zouden kunnen onderbrengen als Swamp Blues of Louisiana Blues, een mengeling van funk, soul, zydeco met een stevige basis blues. Zoals ze zeggen “You love it or you hate it” en laat ons zeggen dat ikzelf toch een grote fan ben van deze muziek, dus ik werd wel verwend.

De tweede set was van een even groot kwalitatief gehalte als de eerste. Weerom kregen we die “meltingpot” van stijlen, die de mensen in de zaal toch niet onbewogen liet had ik de indruk , want er werden op verschillende plaatsen in de zaal danspasjes ingezet en werd er duchtig in de handen geklapt. “Bop Till You Drop” , “Let Life Flow’ (titel song van de laatste cd), het schitterende en altijd kippenvel veroorzakende ‘Blues Fallin Down Like Rain’ en een nummer van Raful zelf ‘Changing My Way Of Life’ zijn maar enkele van de zaken die de avond zo aangenaam maakten.

Het was al over middernacht toen Kenny zijn concert afsloot met zydeco, recht uit het French Quarter en compleet de sfeer ademend van de echte New Orleans Mardi Gras. “Don’t Mess With My Toot Toot’ schalde door de luidsprekers en ging naaldloos over in (je bent van New Orleans of je bent het niet) ‘When The Saints Go Marchin In’. Einde van een schitterende avond. Echter zonder het dolle publiek gerekend dat schreeuwde om meer. En meer kregen ze, want de band kwam met veel zin terug en mocht ieder even zijn ding doen, wat resulteerde in onder andere een geweldige bassolo van broer Darnell, zo eentje dat je maar zelden te horen krijgt. Amusement troef want Kenny omgorde zelf de bas en stal de show op de rand van de bühne. En het publiek? Wel dat ging letterlijk uit zijn dak, je zou voor minder niet waar?

Na een hartelijk bedanking richting zaal toe, verdwenen Kenny en zijn trawanten richting back stage voor de verdiende rust. En wij? Wel wij trokken de donkere nacht in. En donker was het, want voor het goede doel (opwarming van onze aardkloot) had men op “den autoroute” de lichten uitgedaan. Geen nood we kwamen veilig thuis nog nagenietend van de leuke avond.
Tot een volgende keer Zingem!

Marcel